Kolano skoczka – tendinopatia więzadła właściwego rzepki

Kolano skoczka to druga (po tendinopatii ścięgna Achillesa) najczęściej występująca w ludzkim ciele tendinopatia. Jest to kliniczna diagnoza opisująca dolegliwości bólowe i dysfunkcje więzadła właściwego rzepki. Mogłoby się wydawać, że jest to łatwa do wyleczenia kontuzja, jednak jej objawy, pomimo dobrze prowadzonej terapii mogą występować miesiącami, ograniczając jednocześnie aktywność rekreacyjną i sportową, w najgorszych przypadkach prowadząc do zakończenia kariery sportowej naszego pacjenta.

Więzadło właściwe rzepki (patellar tendon) to struktura biegnąca od wierzchołka rzepki do guzowatości kości piszczelowej, osiąga długość od 5 do 8 cm. Stanowi przedłużenie ścięgna mięśnia czworogłowego, dzięki czemu jego przyczep końcowy z kości udowej przechodzi na kość piszczelową.

Kolano skoczka to przypadłość głównie młodych osób (częściej mężczyzn), które uprawiają aktywności wymagające naprzemiennego kumulowania i oddawania energii przez więzadło właściwe rzepki, jak na przykład:

sporty skocznościowe (siatkówka, koszykówka, piłka ręczna);
chodzenie / bieganie w górach;
praca fizyczna wymagająca schodzenia / zeskakiwania z wysokości.

Charakterystyczne objawy dla kolana skoczka

ból zlokalizowany na wierzchołku rzepki (rzadziej na przebiegu więzadła lub guzowatości kości piszczelowej);
ból, który pojawia się w trakcie obciążenia więzadła (gdy akumuluje i oddaje siłę w dynamicznych aktywnościach);
ból nasilający się wraz ze wzrostem obciążenia – tzn. ze zwiększeniem zakresu ruchu, dynamiki, intensywności;
ból w trakcie aktywności fizycznej i/lub utrzymujący się po jej zakończeniu;
„fenomen rozgrzewki” sytuacja, w której dolegliwości występujące na początku aktywności zmniejszają się właśnie po wykonaniu rozgrzewki;
dolegliwości w trakcie: przysiadów, dłuższego siedzenia, chodzenia po schodach.

Czynniki ryzyka

Tendinopatia więzadła właściwego rzepki rozwija się na tle powtarzających się mikro przeciążeń, które w konsekwencji prowadzą do zmian strukturalnych w obrębie więzadła i zaburzają jego funkcję. Istnieje wiele czynników, mogących być czynnikiem ryzyka wystąpienia objawów PT i zmian strukturalnych w obrębie więzadła.

Zbyt duże intensywność i częstotliwość treningów;
Brak odpowiedniej regeneracji;
Nieprawidłowa technika lądowania – z nadmiernie wyprostowanymi stawami kolanowymi i biodrowymi, co przekłada się na mniejsze możliwości absorbowania sił reakcji podłoża działających na staw kolanowy;
Zaburzenia zakresów ruchomości stawów kończyn dolnych, siły mięśniowej, innych wzorców ruchowych;
Nadwaga, otyłość.

Leczenie

Rozpoczęcie rehabilitacji w przypadku kolana skoczka często wiąże się z koniecznością zmodyfikowania codziennej aktywności i zmniejszenia obciążeń treningowych. W ramach działań przeciwbólowych stosuje się terapię manualną, rolowanie, stretching czy zabiegi fali uderzeniowej. Zgodnie z aktualnymi doniesieniami naukowymi w przypadku PT za trzon postępowania uznaje się zastosowanie protokołu opierającego się o wdrożenie różnych form ćwiczeń (pracy mięśniowej – izometrycznej, koncentrycznej, ekscentrycznej). Działania te powinny obejmować trening całego ciała i nie skupiać się wyłącznie na bolesnym stawie kolanowym. Dobór dokładnych zaleceń, konkretnych ćwiczeń i obciążeń treningowych jest uwarunkowany od aktualnego poziomu dolegliwości bólowych i możliwości pacjenta. Bardzo istotną informacją jest możliwość wystąpienia dolegliwości bólowych w trakcie ćwiczeń lub po ich wykonaniu. W przypadku kolana skoczka powinno się tolerować dolegliwości na poziomie 2-3 / 10 w skali VAS.

[VAS (z ang. Visual Analogue Scale, czyli wizualna skala analogowa) to popularna skala służąca do subiektywnej oceny odczuwania bólu. Posiada dziesięć stopni – od 0, które oznacza całkowity brak bólu do poziomu 10, który oznacza najsilniejszy ból, jaki pacjent może sobie wyobrazić.]

Zniesienie dolegliwości zazwyczaj nie przebiega liniowo, a proces rehabilitacji może obejmować okresy stagnacji, czy nawet chwilowych nasileń dolegliwości. Dlatego ważne, aby uzbroić się w cierpliwość, zaufać zaplanowanemu procesowi i nie zniechęcać się w trudniejszych momentach. Ścisła współpraca z fizjoterapeutą i / lub trenerem, regularność w działaniach, raportowanie wszystkich dolegliwości i ciągłe dopasowywanie działań do Twoich możliwości i potrzeb, ułatwi i przyspieszy powrót do pełnej sprawności. Warto spojrzeć na czas rehabilitacji jak na możliwość poprawy swojej formy, czas na wdrożenie działań i aktywności, na które wcześniej nie miałeś czasu, bądź nie miałeś świadomości ich korzystnego wpływu na Twój organizm. Pamiętaj, że pomimo dolegliwości kolana i położenia akcentu na poprawę w tym zakresie – nadal możesz rozwijać inne zdolności i poprawiać funkcję innych części ciała. Popraw siłę kończyn górnych, zacznij się podciągać, zbuduj bazę tlenową – możliwości jest wiele!

Umów wizytę.

Zadzwonimy, by ustalić dogodny termin.